بهار می آید...

بهار می ‏آید ؛ با چمدانی پر از شکوفه و لبخند . چشم ‏هایش ، آمیزه خورشید و ابر ؛ دلش آینه ‏بندان سبزه و باران .
 
بهار می‏ آید و از رد گام ‏هایش ، رود هایی زلال ، زمین چرک را به شست‏ و شو می‏ خوانند . نوروز از راه می ‏رسد و خاک ، در رستاخیزی شگفت ، رستن آغاز می‏ کند . مردمان شهر ، دست در دست مهربانی با گل و آینه به شادباش هم می ‏روند .
 
از قلب ‏ها پنجره ‏هایی بی‏ شمار به سمت هم گشوده می ‏شوند و این ‏گونه ، جشنواره انسان و طبیعت افتتاح می ‏شود .
 
بهار آمده تا به ما بگوید لحظه ‏ها چون ابر در گذرند ؛ تا به این همه تحول و تغییر ، به دیده عبرت بنگریم .
" سخن در پرده می‏ گویم چو گل از غنچه بیرون آی     که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی "
 
پروانه ‏ها ، کاسه‏ های شبنم در دست ، بر فراز گل ‏ها درآمد و شداند . پرستو ها برف از بال ‏ها تکانده ، امیدوار به سوی لانه ‏ها بازمی ‏گردند .
 
گاه ، خورشید می‏ تابد و بر ابر ها پادشاهی می‏ کند و گاه ، باران می‏ بارد و بر پیکر آسمان و زمین ، لباس طراوت و تازگی می ‏پوشاند . هر رفتنی را آمدنی است و هر آمدنی را رفتنی ؛ چنان ‏که زمستان می ‏رود و بهار می‏ آید ، شب می‏ رود و روز می‏ آید ؛ ما نیز روزی به جهان می‏ آییم و ناگزیر باید به سمت مقصدی ابدی ، جاده‏ های زمان را طی کنیم .
 
نوروز می‏ آید تا گرد غفلت را از رخسارمان بشوید و از خواب ‏های دراز خرگوشی بیدارمان کند . تا بدانیم که ایستایی و رکود ، شیوه مرداب است .
 
یا مقلب القلوب !
 
قلب‏ های زنگار گرفته‏ مان را به یادت به رودخانه روشنی می ‏سپاریم و در تار و پودش بذر مهر می‏ باشیم .
 
ای تدبیرکننده روز و شب ، ای تغییردهنده حال ‏ها ! یاری ‏مان کن تا با سلاح عشق و صداقت و ایمان ، به بهترین حال ‏ها دست یابیم . وقتی غبار تیرگی و کینه را از روح و جانمان تکانده باشیم ، در دل‏ های آفتابی ‏مان هفت سین سلام و سادگی گسترده خواهد بود .